عابدین سالاری اسكر، سردبیر هفته نامه «طهران شهر»: می گویند در دورهِ مدیریتِ قبلی موسسهِ «همشهری» "تخلف و فساد" گسترده ای رخ داده است ". منطقا این عبارت، بدین معناست كه تحقیق و تفحص لازم انجام شده و به نتیجهِ فوق رسیده اند. پس، طرح آن در شورا ضرورتی ندارد و صرفاً هدر دادنِ وقت و هزینهِ صحنِ شورای شهر ( هر جلسه؛ 700 میلیون تومان ) است. اكنون، باید مدارك ومستندات را به سیستم قضائی سپرده و پیگیر به نتیجه رسیدن آن باشند. طراح محترم "تحقیق و تفحص" می گوید: « هدف مصونیت سازی ساختار و فرهنگ شهرداری از تجربهِ رانت و فساد است.» حال، مساله این است، آیا در دوره جدید لوازم و ملزوماتِ نیلِ به این هدف رعایت شده است یا خیر ؟ برای پاسخ به این سوال، به 18 مرداد ماه بر می گردیم. در آن تاریخ، شهردار تهران اظهار داشت: « چه ضرورتی دارد كه شهرداری یك روزنامه سیاسی داشته باشد ؟ در كجای دنیا این را می بیند ؟.... اگر دنبال كار سیاسی بودیم مثل برخی ها، این روزنامه ابزار خوبی است.» آقای شهردار پس از استقرار، در نخستین انتصاب، یك پیرمردِ هفتاد سالهِ سیاسی را كه حتی سابقه یك روز كار مطبوعاتی و رسانه ای ندارد، به مدیریت این مجموعه منصوب نمود. وی هم در این مدت، بعضی از نیروها را تعدیل، تعدادی از مجلات زنجیره ای را تعطیل، خط مشی سیاسی روزنامه را تغییر و این اواخر، گفته می گردد كه پسرِ خویش را به استخدام "همشهری" درآورده و برای رفت و آمد خود نیز، یك خودرو مزدا به قیمت 120میلیون تومان خریداری نموده است. اكنون، پس از گذشت 7 ماه، دو سوال جدی مطرح است: چرا آقای شهردار كه روزگاری مدعی عدم نیاز شهرداری به یك روزنامه سیاسی بود، انتشار آن را ادامه داد؟ آیا بحث رانت و فساد از این مجموعه رخت بسته است؟ و به قول عضو محترم شورا، آیا مصونیت سازی رخ داده است؟! پاسخ سوال اول، در انتهایِ ادعای مردادماه آقای شهردار آمده است؛ "اگر دنبال كار سیاسی بودیم، این روزنامه ابزار خوبی است." واقعیت این است كه باوجود عوام فریبی های رایج، هیچ جریانِ سیاسی به راحتی از روزنامه "همشهری" چشم پوشی نخواهد كرد. پاسخِ سوالِ دوم نیز، برای امثالِ من روشن است، بر اساسِ قانونِ بقای "رانت"، رانت از بین نمی رود، بلكه از گروهی به گروه دیگر منتقل می شود! اما از آنجائیكه، مدیرانِ كنونی شهرداری استخدامِ "ژن های خوب"، "نوچه های سیاسی" و "رفقای بازنشسته" را رانت ندانسته و حق طبیعی خود (پیامِ رای مردم!) می دانند. با ادبیاتِ آنها سخن می گویم، عمدهِ استدلال این ها، این است كه چون تیراژ مجلات "همشهری" پایین بوده و زیان ده می باشند، آن را تعطیل كردیم ( در این مورد درست می گویند). حال، یك آزمون جدی برایِ راستی آزماییِ میزانِ تعهد به رانت زدایی پیشنهاد می كنم. پیشنهاد: یك روزِ معین در هفته، با اعلانِ عمومی قبلی، در خصوص اینكه "ضمیمه نیازمندیهای مجانی «همشهری» چاپ نمی شود"، اقدام به چاپ صفحات اصلی روزنامه كنند. در این حالت، اگر تعدادِ فروش این روزنامه ( منهای خریدِ ادارات دولتی ) به هزار نسخه رسید ( فقط هزار نسخه در اشلِ جمعیتِ 10 میلیونی تهران)، آنگاه، حقیر حاضرم نشریه خویش را به صورت مجانی در اختیار شهرداری قرار داده و برای همیشه با دنیای روزنامه نگاری خداحافظی كرده و مدافع سینه چاك آنها شوم! راه حل: اگر مدیرانِ شهری، واقعا به دنبال كار سیاسی نبوده و به دنبال حذف رانت و فساد هستند، باید «همشهری» را به بخش خصوصی ( با اولویت كاركنان همشهری ) واگذار كرده و پیش از این، از جیبِ مردم تهران هزینه نكنند !